বহুতো অন্ধবিশ্বাস অৰ্থহীন। কিন্তু এনে কিছুমান অন্ধবিশ্বাস আছে, যাৰ আঁৰত এটা যুক্তি লুকাই আছে।
অন্ধবিশ্বাসৰ আঁৰৰ যুক্তি: আমি ভাৰতীয়সকলে বহুতো অন্ধবিশ্বাসত বিশ্বাস কৰোঁ। কিছুমান অতি অদ্ভুত আৰু দুখীয়া, যাৰ আঁৰৰ কাৰণ বুজা হোৱা নাই। কিন্তু এইবোৰ সৰুৰে পৰা আমাৰ মূৰৰ খুলিত এনেদৰে ভৰাই থোৱা হয় যে ভয়ৰ বাবে আমি বিশ্বাস কৰিবলৈ বাধ্য হৈ পৰো। আপুনিও নিশ্চয় বহুতো অন্ধবিশ্বাস শুনিছে। আপুনি নিশ্চয় কিছুমানক হাঁহিছিল আৰু কিছুমানক নিবিচাৰিলেও বিশ্বাস কৰিছিল। এতিয়া যেনেকৈ মেকুৰীৰ বাট কাটিলে তোমাৰ পৰা মুক্তিপণ আহিব। নহ'লে ভূতে আপোনাক ৰাতি নখ কামুৰি আমনি কৰিব, ইত্যাদি...
কিন্তু আমোদজনক কথাটো হ’ল এনে কিছুমান অন্ধবিশ্বাসৰ আঁৰৰ যুক্তি সঁচাকৈয়ে লুকাই আছে। আজি আমি আপোনালোকক এনে অন্ধবিশ্বাসৰ বিষয়ে আৰু ইয়াৰ আঁৰৰ যুক্তিৰ বিষয়ে ক’ম।
অন্ধবিশ্বাসৰ আঁৰৰ যুক্তি
১/ ওলমি থকা নেমু-জলকীয়া
দুৱাৰত নেমু-মৰিচা ওলোমাই থোৱাৰ আঁৰত মানুহৰ এটা অন্ধবিশ্বাস আছে যে এনে কৰিলে অপশক্তিৰ ছাঁ আঁতৰত থাকে। আনহাতে ইয়াৰ আঁৰৰ প্ৰকৃত যুক্তিটো হ’ল নেমু আৰু মৰিচা দুয়োটাৰে কীটনাশক গুণ আছে, যিয়ে পোক-পৰুৱাক আঁতৰাই ৰাখে আৰু আপোনাৰ ঘৰ আৰু বজাৰক পোক-পৰুৱাৰ পৰা ৰক্ষা কৰে।
২/ অন্ত্যেষ্টিক্ৰিয়াৰ পিছত গা ধোৱা
মৃত ব্যক্তিজনৰ শৰীৰত বেক্টেৰিয়া বা সংক্ৰমণ হ’ব পাৰে আৰু সেয়েহে শেষৰ ৰীতি-নীতি সম্পন্ন হোৱাৰ পিছত ঘৰত প্ৰৱেশ কৰাৰ আগতে গা ধুই লোৱাটো ভাল।
৩) ৰাতি নখ কাটিব নালাগে
আগৰ সময়ত যেতিয়া পোহৰ নাছিল, তেতিয়া সূৰ্যাস্তৰ পিছত নখ কাটিব পৰাৰ পৰা হাত সাৰিব পৰা গ’লহেঁতেন। কাৰণ, আন্ধাৰত আঘাত পোৱাৰ আশংকা আছিল।
৪) শ্ৰদ্ধা পৰ্যন্ত খাদ্য ৰন্ধা উচিত নহয়
হিন্দুসকলৰ মাজত কোৱা হয় যে শ্ৰদ্ধা পৰ্যন্ত মৃতকৰ ঘৰত খাদ্য ৰান্ধিব নালাগে। মানুহে এই অন্ধবিশ্বাসৰ আঁৰৰ কাৰণটো কয় যে ই মৃতকৰ আত্মাক সুৰক্ষিত কৰি ৰাখে। কিন্তু ইয়াৰ আৰম্ভণিৰ আচল কাৰণটো বুজা যায় যে যিটো পৰিয়ালত কাৰোবাৰ মৃত্যু হৈছে, সেই পৰিয়ালটোক এই দুখ বহন কৰিবলৈ সময় আৰু জিৰণি ল’বলৈ সময় দিব লাগে।
৫/ পৰীক্ষাৰ আগতে দৈ আৰু চেনি খোৱা
পৰীক্ষাৰ আগতে দৈ আৰু চেনি খোৱাটো শুভ বুলি কোৱা হয়। আচলতে আয়ুৰ্বেদৰ মতে দৈয়ে আপোনাৰ শৰীৰৰ বাবে প্ৰাকৃতিক শীতল পদাৰ্থ হিচাপে কাম কৰে, যিয়ে তাপৰ সৈতে যুঁজ দিয়াত সহায় কৰে। একে সময়তে চেনি গ্লুক’জৰ এক অপৰিহাৰ্য উৎস। দুয়োটা একেলগে খালে শৰীৰটো শীতল আৰু শান্ত হৈ থাকে আৰু গোটেই দিনটো শক্তি পায়।
৬/ আইনা (কাঁচ) ভাঙিলে বেয়া ভাগ্য আহিব
আগৰ দিনত আইনাৰ ব্যয়বহুল আছিল। গাফিলতিৰ পৰা হাত সাৰিবলৈ ৰোমৰ প্ৰাচীন জনসাধাৰণে প্ৰচাৰ কৰিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে যে গিলাচ ভাঙিলে আপোনাৰ সাত বছৰৰ দুৰ্ভাগ্য হ’ব। সাত বছৰ কিয়? কাৰণ ৰোমানসকলে বিশ্বাস কৰিছিল যে জীৱনক নৱীকৰণ হ’বলৈ সাত বছৰ সময় লাগে।
৭) চকু কঁপাই যোৱাটো অশুভ
বিভিন্ন সংস্কৃতিত ইয়াৰ অৰ্থ বেলেগ বেলেগ। বৈজ্ঞানিক কাৰণটো হ’ল ইয়াৰ আঁৰৰ কাৰণ হ’ব পাৰে মানসিক চাপ, এলাৰ্জী বা চকু শুকান।
৮/ ক'লা মেকুৰী আগেদি পাৰ হোৱা
প্ৰাচীন কালত মানুহে বহু দূৰলৈ ম’হৰ গাড়ী বা ঘোঁৰাৰ গাড়ী ব্যৱহাৰ কৰিছিল। ৰাতি ৰাস্তাত ক’লা মেকুৰীবোৰ আৰু সিহঁতৰ জিলিকি থকা চকু দুটা দেখি জীৱ-জন্তুবোৰে আতংকিত হৈ পৰে। লগতে, যদি মেকুৰীয়ে দৌৰা পথটো পাৰ হৈছিল, তেন্তে ইয়াৰ অৰ্থ আছিল যে এটা বনৰীয়া জন্তু আছে যাৰ পৰা ই পলাই যাবলৈ দৌৰিছে। এনে অৱস্থাত মেকুৰীৰ বাট কাটি যোৱাৰ পিছত মানুহে কিছু সময় ৰৈ নিজৰ জীৱ-জন্তুবোৰক খুৱাই-বুৱাইছিল, যাতে সিহঁতে শান্ত হ’ব পাৰে।
